Mijn verhaal

Mijn naam is Jesse Fens, geboren op 14 oktober 2000 te Roosendaal.
Als kind groeide ik op met mooie en minder mooie momenten in het leven, momenten die mij hebben gevormd tot de persoon die ik nu ben en waar ik trots op ben om deze persoon te zijn.

In mijn vroegste jeugd waar ik van net geboren baby naar een jongetje van 7 jaar ging, beleefde ik mijn eerste echte hoogtepunt: De bruiloft van mijn ouders. Terugkijkend op deze periode herinner ik mijzelf hier niet super veel van vanwege de leeftijd, maar de sfeer, de gezelligheid en het gevoel van saamhorigheid is iets wat mij voor de rest van mijn leven bij zal blijven. Naast de bruiloft was er ook elke zondag een klein hoogtepunt, ik mocht namelijk altijd met mama mee naar patiënten van Thuiszorg West-Brabant. Iets wat ik ongelofelijk leuk vond en heel de week naar opkeek, toen vond ik het al een fijn iets om mijzelf te omringen met mensen, niet uitgaand van de situatie van deze mensen.


In deze zelfde vroegste jeugd gebeurde ook een dieptepunt,
 het overlijden van mijn oma. Iets wat de hele familie zag aankomen,
behalve ik want ja, ik was pas 3,5 jaar.
Ook mijn oma kan ik dus niet goed herinneren maar er is een lichtpuntje wat ik zeker onthoudt van oma:
 de prikkeldraad (met twee handen, niet daadwerkelijk prikkeldraad)
 op mijn arm die ik kreeg wanneer ik weer stout was geweest.
 Terugdenkend aan die tijd vond ik het toen echt verschrikkelijk,
maar nu kan ik er om lachen omdat het me wel heeft geleerd wat kan en wat niet kan,
daarvoor;
Oma prikkeldraad, bedankt!
De tijd na het overlijden merkte ik pas wat er was gebeurd,
er was iets veranderd maar als jong kindje ging ik gewoon verder met het leven.

Toen ik ouder werd, en de leeftijd van 7 was gepasseerd, kwamen er andere uitdagingen in het leven. De basisschool was voorbij en met hard werk op de basisschool had ik een ander hoogtepunt bereikt: Het advies VWO+ voor de middelbare school, mijn droom om ooit chirurg te worden, kon verder gaan. Het gevoel van euforie, het gevoel van mijzelf enorm slim voelen is wat ik daar aan over hou. Echter kreeg ik direct een enorme les, het advies betekend niets. Na een jaar werd ik direct teruggestuurd naar HAVO, ik redde het op bijna alle vlakken niet en wist weinig hoge punten te scoren, vooral in Engels wat ik toen heel lastig vond. Het voelde alsof ik had gefaald en ik hield er ook faalangst aan over, iets wat ik in HAVO 2 heb besproken en hiervoor hulp heb gekregen. Echter leerde ik hiermee twee goede lessen: Juich niet te vroeg en zorg dat je sociale vaardigheden goed zijn. In het tweede van HAVO moest ik met vrienden namelijk helemaal opnieuw beginnen, alle vrienden die ik had bleven op VWO+ en ik ging in mijn eentje weg. Kort hierna maakte ik direct nieuwe vrienden en hiermee kwam het besef dat mijn droom misschien in duigen was gevallen om chirurg te worden, maar dat dit niet het einde van de wereld was.

Toen ik 14 werd, kwam daar een nieuwe periode aan, een periode met trots maar ook een periode met enorm veel verdriet. In 2016 gebeurde hetgeen wat onvermijdelijk was, mijn beste vriend en liefste hond ooit Renzo overleed, de hond die ik al had vanaf dat ik 3 jaar was. Ik heb het hier enorm lastig mee gehad en ben, terugkijkend op de periode, ruim 3 jaar bezig geweest met het verwerken hiervan en merk tijdens het schrijven dat het me nog steeds raakt. Gelukkig hebben we hem een mooi plekje kunnen geven op zijn favoriete plek; de camping waar ik jaarlijks nog kom om mijn vader te bezoeken. 

Kort hierop, een jaar later volgde de grootste klap van mijn leven, de klap die mij zelfstandiger heeft gemaakt dan ooit, maar ook de klap die me het meest emotioneel ooit heeft gemaakt. In 2017, een aantal weken voordat ik 17 werd, kreeg ik het nieuws van mijn ouders. Ik kan het nog goed herinneren dat mijn moeder mij riep omdat papa en mama iets moesten vertellen. Mama en papa gingen scheiden, iets wat ik van ver nog niet zag aankomen en een moment die mijn leven op zijn kop zette. Mijn emoties waren daarmee de laatste twee jaar van de middelbare school ook heel verschillend, ik voelde leegte, het was leeg in huis, de broer waarmee ik altijd stoeide, maar wie er wel altijd voor me was, woonde ineens ergens anders. Deze periode is een zwarte bladzijde in mijn boek en een bladzijde die ik niemand anders gun, ondanks dat ben ik hierdoor wel in razend tempo volwassener en een stuk zelfstandiger geworden en gelukkig had ik veel vrienden die mij door de situatie heen hielpen. Ook hier leerde ik dat je sommige dingen in het leven niet onder controle  hebt en dat je af en toe moet accepteren dat iets gaat op de manier waarop het gaat. 
Gelukkig was het anderhalf jaar later raak, ik mocht eindexamen doen, het hoogtepunt van deze periode. Het behalen van mijn HAVO diploma zonder enkele herkansing in zowel centraal examen als school examen zorgde ervoor dat ik trots was op mijzelf en het gaf een heerlijk gevoel dat ik de negatieve mensen, die zeiden dat ik het niet zou redden, de mond snoerde. 

Na mijn HAVO periode begon ik met studeren, hierin ga ik verder naar de periode vanaf mijn 21e verjaardag. De periode waarin ik een klein hoogtepunt heb gehad en hoop dat het volgende, grote hoogtepunt, in februari 2026 plaatsvindt. Het kleine hoogtepunt in deze periode is het beginnen met een oude hobby en passie; voetbal. Wellicht op laag niveau, maar eindelijk weer doen wat ik zo leuk vind. Hierbij komt helaas ook een klein dieptepunt kijken; studievertraging net na het veranderen van school, het gaf mij het idee dat ik weer faalde, iets wat ik enorm haat en wat ik probeer te vermijden. Ook hier hielpen vrienden mij met het doorkomen van de situatie. Ik merk dat ik de afgelopen drie jaar nog niet veel hoogte en dieptepunten heb ervaren, maar hoop dat de hoogtepunten langzaam komen en hier werk ik hard voor. De dieptepunten mogen wegblijven ;).

Als ik iets heb geleerd van mijn leven is dat vrienden en familie alles zijn waar je je grote zorgen over moet maken. Ja de toekomst is belangrijk, maar wat heb je aan een grote, succesvolle toekomst als je dit niet kan delen? Ik waardeer mijn vrienden van vroeger, vrienden die ik misschien niet meer spreek, maar vrienden die wel een enorme impact op mijn leven hebben gehad. Ik waardeer mijn vrienden van nu, met wie ik alles kan bespreken en die altijd klaarstaan als dit nodig is. Vooral voor die vrienden heb ik een boodschap: Bedankt voor alles, ik hoop dat we doorgaan tot de dood ons scheidt.